بهشت
قرنها پیش در عصر حکومت خدایان ساخته? دست بشر، در دوران گسترش فرهنگ سیاه شرک و بت پرستى بر سراسر گیتى، در کویر خشک و لم یزرع حجاز، از میان ملّتى عقب افتاده که کج فکریها، اختلافات، تبعیضها وگمراهیها محور آداب و رسوم اجتماعى آنان بود، به درجهاى که زنده به گور کردن دختران بىگناه، مایه افتخار قرار مىگرفت. در این شرایط و اوضاع سهمگین و پر اضطراب، مرد بزرگوارى به امر خداوند، زنجیر و یوغ اسارت و بردگى را از افکار ناتوان جهانیان برداشت و با دستورات الهى خود توانست در کالبد امّتى عقب افتاده و یا به عبارت دیگر ملتى مرده، روح تمدن، عظمت و آقایى بدمد، تاریکیهاى نادانى و نارسایىهاى فکرى را بامشعل ایمان و هدایت محو و نابود سازد و با گسترش علم و دانش، اجتماع مملو از جهل، انحراف، هرج و مرج، تعدّى و طغیان و تبعیضهاى ناروا را به جامعهاى صالح و سعادتمند تبدیل نماید. آرى! آیین جاودانه او مکمّل ادیان گذشته بود و تا قیامت پایدار خواهد ماند. و قرآن که منشور الهى و سند زنده و جاوید حقانیت اوست براى تأمین سعادت دنیوى و اخروى مردم نازل گردید. قرآن، علاوه بر محتواى الهى آن، معجزه? آسمانى است، زیرا رمز تحدّى قرار گرفته و با نداى رسا و پرصلابت، مردم را به آوردن مانند آن دعوت نمود، با آنکه مردم حجاز از چشمه? لطافت ذوق و شیرینى بیان بهرهمند بودند و فصاحت و بلاغت آنها در جایگاهى بلند و مکانى عالى قرار داشت، قدرت رویارویى با قرآن را نداشتند. وگرنه هنگام بعثت و ظهور قرآن به جاى برخوردهاى خشن و مبارزات مسلّحانه، بسیار ساده بود که با الفاظ زیبا و ترکیب جملات زبان مادرى خویش به میدان آمده و با قرآن مقابله مىکردند، زیرا قرآن خود، مخالفین را به معارضه و مقابله از نظر گیرایى بیان، شیوایى جمله ها، برترى اسلوب و سطح عالى فصاحت و بلاغت دعوت مىنمود، اما متخصّص فن ادب و شعراى بزرگ و خطباى نامى آن زمان که هنوز بر جهان ادبیات عرب سیطرهاى شگفتآور دارند و از بزرگان و نوابغ این فن شمرده مىشوند، پس از ملاحظه ترکیب زیباى قرآن که از حدّ و توان بشرى خارج بود، شبانه سندهاى افتخار خود را که با آب طلا بر پارچههاى مصرى نوشته بودند از استار کعبه جمع آورى نمودند، چون به روشنى دریافتند که بلیغترین مردمان نیز قدرت، بر ارائه نظیر آن را ندارد، دشمنان پرستیز و پرخاشگر پیامبر، حسرت گرفتن یک اشتباه و لغزش ادبى را با خود به گور بردند. و به گواهى تاریخ، دانشمندان ادب و نویسندگان نامى هر زمان، جرأت برابرى باقرآن را نداشته و به اعجاز قرآن اعتراف نموده اند. آرى، قرآن فروغى جاودانه است که راه هدایت انسان به سوى انسانیّت، خوشبختى، سعادت و نجات را به استوارترین کیفیت نشان داده: (این قرآن مردم را به درستترین و استوارترین راه، هدایت مىکند و نیکوکاران شایسته و با ایمان را به دریافت پاداشى بزرگ بشارت مىدهد)(1). و به جهتى که قرآن این معجزه جاوید پیامبر تابشى است فروزنده و شعاعى است تابان و برخاسته از پرتو وحى و الهام خداوندى، این پدیده وحى هرگز به خاموشى نخواهد گرایید: (ما خودمان این قرآن را فرستادیم و به تحقیق ما نگهدار آن خواهیم بود)(2). قرآن تحریف نشده شکى نیست که مسلمین اهتمام خاصى به کتاب آسمانى خود دارند و این ناشى از علاقه و شیفتگى آنان نسبت به قرآن است، در آغاز بعثت عنصر والا و مقام باارزش اجتماعى در گرو فصاحت و بلاغت بود و قرآن هم از نظر این فن و هم از نظر محتوا و عظمت معانى به حدّى بود که سخنوران عرب و متخصّصین رشته ادب، درک مىکردند که این آیات با سرودههاى دوران جاهلى، معلّقات، خطابه و سخنان دلپسند قابل قیاس نیست، نه شکل ظاهرى شعر را دارد و نه آن وزن و قافیه را داراست و مىفهمیدند، آنچه که هست کاملاً بىسابقه بوده، مشرکین نسبت سحر به قرآن و ساحر به پیامبر دادند تا با این ترفند مردم را از اطراف پیامبر(ص) دور کنند، اما با تمام این تبلیغات زهرآگین، شهرت دعوت پیامبر و آیات مبارکى که تلاوت مىکرد روز به روز بیشتر مىشد، حتى گروهى از کفار با آنکه به پیامبر ایمان نداشتند، براى تأمین و فرو نشاندن عطش ذوق خود، پنهانى اطراف خانه? پیامبر مىنشستند و به آیاتى که آن حضرت تلاوت مىفرمود گوش فرا مىدادند. مسلمانان از مرد و زن، بزرگ وکوچک به حفظ قرآن مىپرداختند و با تلاوت و تکرار آیات آسمانى، روح هیجان زده? خود را آرامش مىدادند و درس خوشبختى مىآموختند، نتیجه آنکه از ابتداى بعثت، مخالف و موافق، دوست و دشمن، آیات قرآن را مىشنیدند و بسیارى حفظ مىکردند، بنا بر این قرآن در انحصار گروه خاصى نبود، از همان آغاز همه مسلمانان به آن دسترسى داشتند، آیاتش را در نماز و غیر نماز مىخواندند، به آنها استدلال مىکردند و به یکدیگر تعلیم مىدادند، به صورتى که هر آیهاى را یکى دو روز پس ازنزولش، بیشتر اصحاب حفظ کرده بودند. از طرفى گروه قابل توجّهى از یاران و پیروان پیامبر(ص) به حفظ و قرائت قرآن اشتغال داشتند، و بعنوان (قرّاء) در بین مسلمین معروف بودند، گروه دیگرى نیز که در رأس آنها امیرالمؤمنین(ع) قرار داشت به عنوان (کتّاب وحى) و نویسندگان آیات قرآن بوده و آنچه را از قرآن مجید نازل مىشد، با حضور پیامبر(ص) و به دستور حضرتش به ترتیبى که امر مىفرمود در الواح مخصوص مىنوشتند، این امر تحت نظارت و مواظبت دقیق شخص پیامبر(ص) انجام مىگرفت که حتى پس از نوشته شدن آیات، مىفرمود بر او بخوانند تا به طور صحیح نگارش یافته باشد. بدون تردید نام بیشتر سورههاى قرآن، در زمان پیامبر معروف بود و شخص پیامبر، محل هر سوره و هر آیهاى را تعیین مىفرمودند، حتى دسته بندى سورهها مانند سور طوال، مئین و مثانى نیز در آن زمان معمول شده بود، حضرت نام سورههاى قرآن را برده و ثواب قرائت هرکدام را فرموده بود. و عبدالله بن مسعود، ابى بن کعب و دیگران چندین مرتبه، قرآن را خدمت پیامبر ختم کرده و تمام آن را خوانده بودند. از طرفى آنچه از قرآن نازل مىگشت در جاى مخصوصى از مسجد گذاشته مىشد تا مسلمانان از روى آن بنویسند و بدین وسیله، قرآن در دسترس همگان بود. آرى! خوشبختانه قرآن به دلیل نظارت دقیق و مستمر پیامبر(ص) در جمع آورى، ضبط و حفظ آن و همچنین عشق عجیب مسلمانان به آن و در اختیار همگان بودن، اصالت این کتاب جاودان آسمانى مسلّم و پابرجاست، برخلاف کتب عهدین که تورات هزار سال و انجیل سیصد سال در دست مردم نبود و دستخوش حوادث و انقلابات سیاسى و نظامى قرار گرفت و بعد از گذشت سالها گردآورى شد. امّا کتاب آسمانى مسلمانان از هنگام نزول همین بوده و اکنون نیز به همان ترتیب مىباشد، به هیچ وجه دستخوش نقص و یا زیادتى نشده و در زمان حیات پیامبر(ص) به همین کیفیت امروزى جمع آورى گردید، علماى بزرگ شیعه در طول تاریخ، با صراحت هرچه تمامتر اصالت، سندیت و عدم تحریف قرآن را بیان داشته اند، چنانچه محدّث بزرگوار شیخ صدوق، فقیه عالیقدر شیخ مفید و بزرگانى چون سید مرتضى، شیخ الطائفه شیخ طوسى، مفسّر کبیر شیخ طبرى و سایر علماى مذهب تشیّع با قاطعیت شبهه? تحریف قرآن را رد کرده اند. نتیجه? بحث اینکه: قرآن، این کتاب آسمانى و معجزه? جاوید پیامبر(ص) هیچ گونه خللى در آن راه نیافته و آنچه که امروزه در دست ماست، همان قرآنى است که بر پیامبر اکرم(ص) نازل شده و از هرگونه تغییر و تحریفى مصون مانده است و پیشوایان معصوم ما نیز همین قرآن در دست مسلمین را، معیار شناسایى حق از باطل دانسته، آنچه را با قرآن موافق نیست مردود دانسته، دستورالعملها و سفارشات زیادى نسبت به این کتاب مقدّس فرموده اند، از جمله: تأکید بر فراگیرى قرآن، عمل به قرآن، پاداش خواندن قرآن، لزوم احترام به قرآن، آداب تلاوت قرآن، نگهدارى قرآن، گوش فرا دادن به قرآن و ...، که به گوشهاى از این روایات در مقدمه? رساله? (المسائل الاسلامیة) اشاره شده است. 1 ـ سوره? اسراء: 9. 2 ـ سوره حجر: 9. قرآن کتاب آسمانى
| :قالبساز: :بهاربیست: |
